Als je naar jouw kern gaat, wat voel je daar? Wat wil je daar vinden? Hoe wil je dat dit naar buiten wordt gebracht? Vragen die allemaal in mijn hoofd rond dwarrelden toen drie jaar geleden mijn fotoserie The Roots Sessions het licht zag.

Onzichtbaar in beeld

Aanleiding voor de serie portretfoto's van verschillende geweldige vrouwen was een fotografiedocent die duidelijk maakte dat de sari die ik had gebruikt in een modeshoot geen mode was. "What the !##$ !", was het eerste wat ik dacht, waarna een interne zee van woede zich van mij meester maakte. Een woede die ik toen trouwens niet heb geuit, want de nacho in mij kon geen beschaafde woorden vinden voor mijn verbazing en boosheid.

Weken heb ik zitten nadenken waar deze woede toch vandaan kwam en het woord onzichtbaarheid deed haar aantreden. Hoewel in het Aziatische deel van de wereld de sari überhaupt niet weg te denken is uit het modebeeld, kan het op het westelijk halfrond alleen maar als een fashionitem worden gezien als Kim Kardashian haar lichaam in een sari toont op een rode loper.

Tonen

Jammer dat na honderden jaren van westerse uitbuiting en onderdrukking van het zuidelijk en oostelijk deel van de wereld de modewaarde van een bepaald kledingstuk nog steeds afhangt van wat een beroemdheid uit de VS draagt en niet van wat de “gewone” vrouw al eeuwen om haar lichaam drapeert en waar zij de schoonheid van inziet.

En nog “jammer-der” voor mij was dat de mening van mijn docent mij zo vreselijk onzeker maakte, dat ik werkelijk dacht dat ik het niet in mij had om modefotograaf te worden. Net als de sari ging ook ik in de onzichtbare stand.

Maar de fotograaf in mij kan niet te lang zonder haar camera; een leven zonder foto’s maken is een leven zonder ziel en dat moet ik niet hebben. De sari moest getoond worden, en ook de sarong kebaya, de lebbsa, de pangi, alles moest getoond worden; alle kledingstukken die hier in Nederland worden gedragen door vrouwen uit verschillende culturen. Vrouwen die in Nederland zijn omdat hun ouders uit de voormalige kolonies de keuze hadden gemaakt naar Nederland te gaan, vrouwen waarvan de ouders hier naar toe kwamen om het meest zware en onderbetaalde werk te verrichten, vrouwen die hier zijn komen wonen omdat ze veiligheid zoeken, een beter economisch bestaan, vrouwen die op zoek zijn naar vrijheid, naar gelijkheid.

Voormoeders

Wat van jezelf houd je over als je in ergens woont waar de (culturele) normen en waarden niet helemaal gelijk zijn aan die je van huis uit hebt meegekregen? Welke aanpassingen maak je zonder delen van jezelf te verliezen? Toen ik voor het eerst een sari droeg was ik midden 30 en het voelde als magie en verwarring tegelijkertijd. Magie omdat ik mezelf voor het eerst in mijn leven mooi vond. De sari en ik waren voor elkaar gemaakt; ik hoorde de sari om mijn lichaam te voelen en de sari wilde mij omhelzen. Verwarring omdat ik in Nederland ben geboren en nooit een vermoeden had dat ik iets had verloren of gemist qua culturele uiting. Totdat ik dus het kledingstuk van mijn voormoeders om mijn lijf sloeg. Was dit roots wat ik voelde, wat dit een kern die werd aangeraakt? En hebben andere vrouwen dit ook weleens ervaren of willen ze dit ervaren?

Foto’s uit The Roots Sessions

Wil je ook high-end foto’s in een kledingstuk dat jouw roots raakt, laat van dan van je horen. Ik kom graag met je in contact.

Mijn portretfotografie project The Roots Sessions is geboren. Het is nu de wereld ingegaan, de eerste geweldige fotosessies zijn uitgegroeid tot mooie herinneringen en schitterende foto’s. Ik ben trots op al die fantastische vrouwen die voor mijn camera hebben gestaan.

Maar ik ben er nog niet; er zijn nog zoveel mooie vrouwen en geweldige kledingstukken die in onzichtbaarheid verkeren. Kledingstukken die stukjes roots raken, vrouwen die gezien moeten worden. Daarom gaat dit project door totdat ik er ben. En met dit project is ook de basis gelegd voor magazine Precilla. Dit magazine biedt een platform voor de ongehoorde stemmen, de ongeziene gezichten en de onvertelde verhalen van deze wereld.

Precilla is een labour of love en ik maak dit magazine zonder financiële middelen, wat uiteraard een uitdaging is. Ik hoop in de winter de eerste editie uit te brengen. Wil je een bijdrage leveren aan Precilla in de vorm van beelden, verhalen, tips of op een andere manier, neem dan vooral contact met mij op.

Ben je in het bezit van een prachtig cultureel kledingstuk en wil je jouw roots en schoonheid terug zien in een schitterende portretserie? Ik hoor graag van je en we bespreken hoe we van The Roots Sessions voor jou een geweldige ervaring met high-end foto’s maken.

The time is now for you to shine!